Rasy królików miniaturowych: barwna różnorodność

W naturze naprawdę żyją „prawdziwe” króliki miniaturowe: gatunek ten nosi nazwę Brachylagus idahoensis i występuje w Ameryce Północnej jako rasa królika dzikiego. Zwierzęta te są naturalnymi karłami: mają nie więcej niż 30 centymetrów długości i ważą nie więcej niż 500 g. Zoologicznie są one spokrewnione z przodkami naszych królików domowych, tj. z dzikimi królikami europejskimi, ale należą do innego rodzaju. Dziki królik, Oryctolagus cuniculus, przodek dzisiejszych domowych królików miniaturowych, jest znacznie większy – mierzy do 45 centymetrów – i waży od 1,3 do 2,2 kg. Dziki królik pierwotnie rozprzestrzenił się z Półwyspu Iberyjskiego i części Afryki Północnej, początkowo po Europie, a następnie z pomocą ludzi prawie na cały świat. Kulisy: króliki służyły jako pokarm. Ponieważ były łatwe w utrzymaniu i niezwykle płodne, hodowano je w prywatnych domach i klasztorach, a także towarzyszyły one marynarzom podczas morskich podroży.

Ale wracając do królika domowego: nawet w ich naturalnym obszarze występowania ludzie wpadli na pomysł, aby udomowić i hodować dzikie króliki w celu ich późniejszego spożycia. Oczywiście wybierali i kojarzyli zwierzęta, które obiecywały największy udział mięsa. Dlatego udomowione dzikie króliki wkrótce zaczęły różnić się wielkością od swoich dzikich przodków: stały się znacznie silniejsze i masywniejsze. Mutacje kolorystyczne były raczej zbiegiem okoliczności. Zostały one później przekazane w kontrolowanych warunkach hodowlanych, tak że rozprzestrzeniły się „kolorowe” króliki. Selekcja celowana dała ciekawie ubarwione zwierzęta, których futro było bardzo poszukiwane. Wreszcie ugruntowała się ukierunkowana hodowla królików kolorowych. W jaki sposób nadal jaskrawo ubarwione, ale przy tym znacznie mniejsze króliki miniaturowe pojawiły się obok takich form hodowlanych, które nie wydają się być ekonomicznie korzystne? Decydującym czynnikiem był po prostu uroczy wygląd tych małych zwierząt. Karłowatość to naturalnie występujący u królików czynnik genetyczny, który jest przekazywany z pewnym prawdopodobieństwem i jest również bardziej rozpowszechniony podczas kojarzenia małych zwierząt. Przy okazji: tę samą zasadę stosuje się przy hodowli królików olbrzymich. Małe króliki, które charakteryzują się szczególnym wyglądem, zostały prawdopodobnie zabrane z hodowli i trzymane jako zwierzęta domowe i uwielbiani pupile.

Systematyczna hodowla królików miniaturowych w Europie jest praktykowana od około 100 lat; dziś mały chrupacz żyje głównie jako ceniony i kochany zwierzak domowy.

Króliki miniaturowe mają stosunkowo zwartą budowę; ich uszy znajdują się blisko siebie. Zaokrąglona głowa i duże oczy wyzwalają w ludziach instynkt ochrony: dobrze znany schemat dziecięcości. Ukierunkowana hodowla małych królików zaowocowała wieloma odmianami, które wpłynęły zarówno na zróżnicowane ubarwienie, jak i teksturę futra królików. Oprócz prawie niemożliwej do opanowania różnorodności kolorów, długość i struktura sierści są ważnymi cechami wyróżniającymi poszczególne rasy królików miniaturowych.

To, ile lat będą żyły króliki miniaturowe, zależy od wielu czynników. Przy prawidłowej hodowli i bez większych powikłań związanych z chorobami oczekiwana długość życia wynosi około ośmiu lat; jednak nie jest niczym niezwykłym, że króliki miniaturowe dożywają dziesięciu lat lub więcej.