Kot himalajski – dobroduszna przytulanka, która lubi przebywać w domu

Kot himalajski jest kotem nieśmiałym, ale bardzo milutkim. Łagodność odziedziczył po kocie perskim, a figlarność i zamiłowanie do wspinaczki po kocie syjamskim. Ma on tendencję do wybierania kogoś, z kim chce nawiązać bliższą więź. Przed innymi osobami, a zwłaszcza nieznajomymi musi najpierw się otworzyć. Podobnie jak ma to miejsce w przypadku kota syjamskiego, wiele kotów himalajskich uwielbia się bawić, a zabawa może je zajmować przez długi czas. Czasami są nastrojowe, ale ogólnie uważa się je za zrównoważone i dobroduszne.

Kot himalajski preferuje cichy dom bez głośnych ludzi i dźwięków. Nie lubi przesadnej ekscytacji i zmian.

Długie, grube futro kota himalajskiego należy codziennie czesać miękką szczotką. Jeżeli nie będziesz robić tego regularnie, futro może się sfilcować i skołtunić. Szczotkowanie powinno być zintensyfikowane zwłaszcza przy zmianie sierści. Jeżeli pojawią się kołtuny, możesz je usunąć specjalnym grzebieniem do rozczesywania. W przypadku, gdy Twój kot himalajski wychodzi na zewnątrz, regularnie sprawdzaj jego futro pod kątem cierni, kleszczy lub innych pasożytów, ponieważ łatwo przyczepiają się do grubego futra Twojego pupila. Niektórzy hodowcy zalecają regularne kąpanie kotów himalajskich, aby zmniejszyć ilość łoju na sierści i skórze kota.

Kot himalajski dobrze sprawdza się jako kot domowy i może być zostawiany sam. Dopóki znajduje wystarczająco dużo aktywności, jest towarzyski i nigdy się nie nudzi.

Kot himalajski ma zaokrąglone, krępe ciało z krótkimi nogami. Długość nóg utrudnia mu skakanie wysoko. Puszysty ogonek idealnie dopasowuje się do długości ciała. Jego głowa jest okrągła, a twarz odpowiada albo tradycyjnej „twarzy lalki”, albo ekstremalnej „peke-face”. Termin peke-face opisuje płaską twarz z bardzo krótkim, zadartym nosem. Swoim wyglądem kot himalajski bardzo przypomina kota perskiego. Koty himalajskie z tak zwaną twarzą lalki mają niezbyt płaską twarz i dłuższy nos. Oczy tej rasy są jasnoniebieskie i szeroko rozstawione, a uszy raczej okrągłe i małe.

Większość futra na ciele kota himalajskiego jest biała lub biaława. Typowe oznaczenia (punkty) na stopach, uszach, ogonie lub na „masce” w obrębie twarzy mają różne kolory. Występują one w kolorze niebieskim, fioletowym, beżowym, czekoladowo-brązowym, kości słoniowej lub czerwonym. Ze względu na grube, długie futro kot himalajski wygląda na większego niż jest w rzeczywistości.

Prace nad rasą o połączonych cechach kotów perskich i kotów syjamskich rozpoczęły się na Uniwersytecie Harvarda w Stanach Zjednoczonych pod koniec lat dwudziestych ubiegłego wieku. Wyniki zostały opublikowane w Journal of Heredity w 1936 roku, ale nowa rasa nie znalazła wówczas zainteresowania wśród żadnej większej grupy hodowców. Niezależnie od tego, niemal równocześnie na przestrzeni dziesięciu lat, w Wielkiej Brytanii dokonano takiego skrzyżowania. W 1955 roku British Governing Council of the Cat Fancy (GCCF) uznano otrzymane potomstwo za długowłosego colourpoint. Światowa Federacja Felinologiczna połączyła je później z kotem krótkowłosym colourpoint i kotem jawajskim, tworząc odrębną rasę, tj. colourpoint. Do tej pory wiele organizacji zajmujących się kotami nie uważa kotów himalajskich i perskich za wyraźnie odrębne rasy.

Celem skrzyżowania kota syjamskiego i perskiego było wyhodowanie kota perskiego o charakterystycznym ubarwieniu (punktach) i niebieskich oczach kota syjamskiego. Pierwszy kociak reprezentujący nową krzyżówkę urodził się w 1931 roku. Kot himalajski jest również znany jako „kot perski colourpoint”.

W tym miejscu należy wspomnieć, że hodowla tej rasy nie jest bezdyskusyjna. Przysadzisty nos u kotów himalajskich typu peke-face może prowadzić do duszności i chorób układu oddechowego. Ponadto oczy w przypadku typu peke-face zwykle mocno łzawią, dlatego należy je regularnie i dokładnie przecierać czystą, lekko wilgotną szmatką. Odpowiedzialni hodowcy aktywnie angażują się w odwracanie tych cech. Dbają również o to, aby ich linie hodowlane były wolne od „policystycznej choroby nerek”, która jest chorobą dziedziczną prowadzącą do powstawania torbieli nerki i ostatecznie do niewydolności nerek.