Maine coon – inteligentny „psi kot” z Harry’ego Pottera

Czworonożna gwiazda filmowa pokazuje także, z czego znane są maine coony: niczym pies towarzyszy swojemu panu i zgłasza mu nawet niegrzecznych uczniów. Trudno w to uwierzyć, ale wiele maine coonów chętnie aportuje. Z tego względu, a także ze względu na więź, która łączy go z człowiekiem, maine coony określa się również jako „psie koty“.

Maine coony są bardzo przywiązane do ludzi, wierne, towarzyskie i przyjazne w obejściu względem innych kotów, względem psów lub dzieci. Domagają się zabawy. Kiedy robią to wyraźnie, słychać często coś w rodzaju gruchania czy piszczenia. Rasa charakteryzuje się rozwiniętym instynktem łowieckim. W USA określało i określa się ją mianem „working cat“ – kota pracującego – jako łowców myszy i szczurów.

Maine coon to kot o żywym usposobieniu, który chętnie poluje i bawi się. Ten futrzak o ogromnym zapotrzebowaniu na ruch osiąga pełnię szczęścia, jeżeli może zażywać swobody. Rozmiar i ciężar maine coona stawia wysokie wymagania w zakresie wyposażenia: potrzebuje on dużo przestrzeni, stabilnego drapaka, odpowiednio dużego legowiska i sporej kociej toalety. Ważna jest ponadto pielęgnacja sierści: maine coon, jako kot półdługowłosy, aby zachować jedwabistą, zadbaną okrywę włosową bez skołtunień podszerstka, potrzebuje nieco pomocy, szczególnie w okresie linienia. W przypadku kotów spędzających czas pod dachem wystarcza przeważnie okazjonalne szczotkowanie, zwłaszcza gdy sierść jest mniej gęsta i długa.

Koty maine coon występują niemal w każdym wariancie kolorystycznym sierści i oczu. Zgodnie ze standardami rasowymi kolor oczu powinien być klarowny i dopasowany do umaszczenia: czarnego, białego, czerwonego, niebieskiego lub kremowego – tylko złoty nie jest akceptowany. Również pod względem kolorów sierści dozwolone jest wszystko, poza umaszczeniem „dzikim“ (wielobarwna sierść ostrowłosa). Pierwszy amerykański kot pokazowy jest dzisiaj dopuszczony w wielu stowarzyszeniach. Wymogi różnią się nieco – choćby pod względem kolorystyki sierści. Jednak istnieją również cechy wspólne wszystkim, jak szeroko rozstawione oczy i duże uszy o solidnej nasadzie.

Pochodzenie maine coona jest owiane legendami: według jednej z nich maine coon to hybryda kota i szopa pracza (ang. „racoon“). Inna znów głosi, że kot pochodzi z hodowli francuskiej królowej Marii Antoniny. W zasadzie niejasna jest kwestia pojawienia się kota w północno-zachodniej części USA. Jego przodkowie przystosowali się do panujących tam warunków klimatycznych, dzięki czemu maine coon to krzepki kot. Jego sierść jest średniej długości, gęsta i wodoodporna, co chroni go również w surowym klimacie. Systematyczną hodowlę rasy wznowiono w latach sześćdziesiątych, zaś w 1983 r. stowarzyszenie FIFe uznało kota maine coon za odrębną rasę. Niezależnie od tego, jak powstał maine coon, obecnie jest to znana i lubiana rasa kota również u nas.

Maine coony rozwijają się wolno, osiągając dorosłość w wieku trzech, czterech lat. Koty maine coon żyją średnio 12,5 roku, ale znane są również przypadki dwudziestoletnich „weteranów“. Dzięki swojej sierści i łapom przystosowanym do śniegu maine coony są odporne na warunki atmosferyczne. Ze względu na pochodzenie tych futrzaków zbyt ciepłe otoczenie będzie dla nich uciążliwe. Szczególna zwinność cechuje łapy maine coona: potrafi nimi włożyć karmę do pyska. Czary? Być może nauczył się czegoś od Harry’ego Pottera – bądź jest to po prostu zwierzęcy spryt.