Aleksandretta obrożna - z sawanny do parku miejskiego

Naturalny zasięg występowania Aleksandretty obrożnej, znanej również jako „aleksa”, to Afryka i niektóre części Indii. Tam te towarzyskie ptaki wędrują w dużych stadach i spędzają razem noc na drzewach. Preferowane miejsca pobytu to lasy, namorzyny i plantacje. Z zoologicznego punktu widzenia wyróżnia się cztery podgatunki.

Pierwsza para rozpłodowa, którą w Niemczech w latach 60. można było zobaczyć na wolności, prawdopodobnie uciekła z zoo; z biegiem lat do tej populacji dołączały zwierzęta domowe, które uciekły ze swoich domostw, i tak doszło do jej rozprzestrzeniania się. Podobna sytuacja miała miejsce w Europie, zwłaszcza w regionie Morza Śródziemnego, w Ameryce Północnej i Japonii: tam również swoje kolonie stworzyły zwierzęta, które uciekły ze swoich domostw lub ogrodów zoologicznych. Zwierzęta czują się szczególnie dobrze w parkach i na cmentarzach. Luźniejszy drzewostan jest zbliżony do ich naturalnych siedlisk.

Żyjące na wolności Aleksandretty obrożne mają zielone upierzenie, podczas gdy spodnia część ich ciała ma żółtawy kolor, a górna niebieskawy. Pióra ogona również mają niebieskawy odcień. Dorosłe samce tych ptaków można rozpoznać po charakterystycznej „obroży”, która jest czarna na gardle, a następnie przechodzi w kolor pomarańczowo-czerwony na karku. Samiczki mają subtelniejsze ubarwienie i nie posiadają obroży. W przypadku ptaków hodowanych w niewoli pojawiły się mutacje kolorystyczne z białymi, niebieskimi i żółtymi ptakami.

Już ze względu na rozmiar Aleksandretty obrożnej staje się jasne, że nie jest to ptak stworzony do życia w klatce. Jako miejsce zamieszkania w grę wchodzi tu pokój przeznaczony na papugarnię lub zewnętrzna woliera – alternatywnie może to być duża woliera pokojowa, która od czasu do czasu będzie służyć zwierzęciu za noclegownię lub miejsce pobytu podczas chwilowej nieobecności właściciela. Minimalne wymiary dla pary to 4 x 2 x 2 metry plus miejsce przeznaczone na schronienie się w przypadku wolier zewnętrznych. Te niezwykle towarzyskie zwierzęta stadne nie mogą być hodowane w pojedynkę; musi to być przynajmniej para ptaków. Nie zaleca się socjalizacji z innymi gatunkami papug. Powinni Państwo także porozmawiać z sąsiadami, czy nie będą im przeszkadzały odgłosy wydawane przez ptaki. Ze względu na dużą potrzebę ruchu, hodowla Aleksandretty obrożnej zgodna z potrzebami gatunku jest nieco bardziej wymagająca. Mając to na uwadze, ptaki te nadają się dla początkujących hodowców lub do hodowli w mieszkaniu tylko w ograniczonym zakresie. Średnia długość życia Aleksandretty obrożnej jest dość wysoka i wynosi trzydzieści lat.

Aleksandretta obrożna w naturze sięga po nasiona, pąki, orzechy i owoce, ale także na wpół dojrzałe ziarno. W warunkach domowych ptaki należy karmić podstawową mieszanką paszową dla dużych papug. Do tego dochodzą odpowiednie dla papug warzywa, owoce i zioła. Zaopatrzenie w wapń zapewniają muszle mątwy oraz wapienie, a inne minerały uzupełniane są w oparciu o specjalne preparaty. Podobnie jak ma to miejsce w przypadku wszystkich papug, Aleksandretta obrożna potrzebuje materiału do skubania w postaci gałązek lub drewna – ma to kluczowe znaczenie dla pielęgnacji dzioba.

Papugi z gatunku Aleksandretta obrożna to ciekawskie i inteligentne zwierzęta, które szybko stają się ufne i przywiązane, jeżeli poświęci im się dużo czasu i uwagi. Ptak z darem do mowy może nawet zacząć naśladować dźwięki i słowa. Jak w przypadku wszystkich papug, sukces osiąga się przy odrobinie spokoju, cierpliwości i prosa jako przysmaku na zachętę.