Króliki olbrzymy: wielkie, ale łagodne
15.05.2023 - Czas czytania: 3 minuty
Każdy, kto po raz pierwszy widzi królika olbrzymiego, wpada w osłupienie: w porównaniu z dzikimi królikami lub typowymi rasami królików domowych zwierzęta te są wręcz ogromne. Króliki olbrzymie są trzy do czterech razy cięższe od „normalnych” królików domowych, ale nadal mają te same cudownie urzekające proporcje. Okrągła głowa, duże oczy i zwarty korpus, ale w znacznie większym formacie. Pierwotnie hodowane jako zwierzęta tuczne te długouche olbrzymy cieszą się coraz większą popularnością jako nowi członkowie gospodarstw domowych. Nic dziwnego: te delikatne kolosy oferują jako zwierzęta domowe liczne korzyści. Tutaj przeczytają Państwo o olbrzymich rasach królików.
Skąd wzięły się króliki olbrzymie?
Ludzie udomowili króliki, aby móc je jeść. Hodowla tych zwierząt wymagała jedynie niewielkich nakładów pracy, a one niezawodnie i bardzo licznie się rozmnażały. Nie było zatem konieczności udawania się na polowania. Ogromna zaleta! I tak króliki stopniowo zaczęły rozprzestrzeniać się niemal po całym świecie, podążając krok w krok za ludźmi. Dla ludzi było to oczywiście ogromną zaletą, gdy zwierzęta rosły jak największe i szybko przybierały na wadze. Logicznym posunięciem było zatem kojarzenie ze sobą dużych zwierząt, a wszelkich selekcji dokonywano coraz bardziej w zależności od wielkości ciała. Stopniowo zaczęły powstawać linie hodowlane, w których coraz największą rolę odgrywał rozmiar zwierząt. W późniejszym czasie zaczęto zwracać uwagę na umaszczenie. W konsekwencji uzyskano gigantyczne króliki, w porównaniu z ich pierwotnym rozmiarem, w regionalnie charakterystycznych wariantach kolorystycznych: wynik selekcji genetycznej i ukierunkowanego krycia przez niezliczone pokolenia królików.
Jakie są rasy królików olbrzymich?
Zgodnie z międzynarodowymi standardami hodowlanymi króliki olbrzymie są uważane za zwierzęta o wadze przekraczającej 5,5 kg. Górna granica w przypadku wystaw wynosi obecnie 11,8 kg. Obowiązujący rekord został ustanowiony przez brytyjskiego królika o imieniu Darius, który ważył 22 kilogramy przy długości ciała wynoszącej 1,32 metra.
Szczególnie urokliwe króliki olbrzymie hodowane jako zwierzęta domowe zachwycają nie tylko swoim imponującym wyglądem, ale także charakterem: zwierzęta te są uważane za niezwykle przytulne, łagodne i zrównoważone, szybko stają się oswojone i ufne. Ze względu na swój rozmiar są również nieco bardziej wytrzymałe niż mniejsi, delikatniejsi przedstawiciele króliczej rodziny i zwykle dogadują się z mniejszymi dziećmi lub lubiącymi zabawy zwierzętami, tj. mniejsze psy lub koty.
Co muszę wziąć pod uwagę, hodując króliki dużych ras?
Oczywista rzecz dotycząca hodowli królików olbrzymich: potrzebują one przestrzeni. Bardzo dużo przestrzeni. Aby zapewnić królikom olbrzymim życie odpowiednie do potrzeb gatunku, konieczne jest zapewnienie im odpowiedniego kojca lub woliery, lub zapewnienie możliwości swobodnego poruszania się w mieszkaniu. Ograniczona przestrzeń w domku lub w klatce jest całkowicie niezgodna z potrzebami gatunku! Tak potraktowane zwierzęta staja się apatyczne i przestają się poruszać.
Z kolei menu królika olbrzymiego nie różni się od menu mniejszego królika domowego – poza tym, że wszystkie posiłki podawane są w znacznie większych porcjach.
W Niemczech powszechne są cztery odmiany królików olbrzymich:
- Olbrzym niemiecki: olbrzym niemiecki jest w rzeczywistości Belgiem. Rasa pojawiła się w XIX wieku w Genewie, znanej z hodowli królików, a pod koniec wieku została eksportowana do Niemiec. W 1893 roku na wystawie w Chemnitz zaprezentowano pierwszego królika olbrzymiego, który w tamtym czasie ważył zaledwie 4,5 kg i był znacznie lżejszy od swoich potomków. Kolejne działania hodowlane kładły nacisk na uzyskanie jednobarwnego umaszczenia bez plam i jak największą wagę. Dzisiaj, w trosce o dobrostan zwierząt, dba się o to, aby zwierzęta miały zdrową posturę i proporcje. Zwierzęta były wymieniane jako „belgijskie olbrzymy” do 1948 roku, ale teraz są uznawane za odrębną rasę. Zwyczajowa waga olbrzyma niemieckiego wynosi około siedmiu kilogramów.
- Olbrzym belgijski biały stanowi biały wariant olbrzyma niemieckiego i został wyhodowany poprzez ukierunkowane kojarzenie albinosów. Olbrzymy belgijskie białe zostały po raz pierwszy wystawione w 1904 roku. Zwierzęta są czysto białe i mają czerwone oczy. Ich futro było bardzo poszukiwane: jako niedroga alternatywa dla szlachetnego futra. Od 2012 roku olbrzymy belgijskie białe nie są już odrębną rasą, ale zostały przypisane do olbrzymów niemieckich. Przy wadze 6,5 kilograma olbrzymy belgijskie białe są średnio nieco lżejsze niż odmiany o dzikim umaszczeniu.
- Belgijski olbrzym: rasa ta pojawiła się w Nadrenii na przełomie XIX i XX wieku. Ekstrawagancko umaszczone zwierzęta pochodzą od tzw. belgijskiego lub niemieckiego królika polnego. Przez pewien czas belgijskie olbrzymy były hodowane równolegle z królikami polnymi. Standardy hodowlane bardzo dokładnie określają, jak powinny wyglądać i rozmieszczać się na futrze typowe dla tych królików cętki. Przy wadze około sześciu kilogramów belgijskie olbrzymy są stosunkowo „lekkie”.
Srokacz niemiecki: formalnie nie jest to olbrzymia rasa królika, ale przy wadze od pięciu i pół do dziewięciu kilogramów króliki te są duże. Chrupacz jest kolejną odmianą francuskiego barana i jest uznawany w wielu różnych wariantach kolorystycznych. Jego miękkie uszy mają rozpiętość do 45 centymetrów.
Czy u królików olbrzymich występuje podatność na choroby związane z rozmnażaniem?
Niestety w przypadku królików olbrzymich, podobnie jak ma to miejsce wśród innych gigantycznych ras zwierząt, ich oczekiwana długość życia jest znacznie krótsza niż w przypadku mniejszych przedstawicieli króliczej rodziny. Średnia długość życia królika olbrzymiego wynosi ok. cztery lata; jeżeli jednak są one hodowane w sposób zgodny z potrzebami gatunku i mają stabilny stan zdrowia, w pojedynczych przypadkach mogą osiągnąć znacznie bardziej zaawansowany wiek. Ze względu na historię hodowlaną są one również bardziej podatne na choroby serca, ropnie i dysplazję stawu biodrowego. Olbrzymy belgijskie są nadal podatne na tzw. zespół okrężnicy olbrzymiej, dziedziczną chorobę objawiającą się przewlekłymi zaburzeniami trawienia i niedoborem odporności.
