Typowe choroby małych kotów

Również małe kocięta, które nie były jeszcze na dworze, mogą zostać zarażone pasożytami. O zakażeniu uszu roztoczami świadczy ciemna skorupa lub woskowina, przypominająca fusy z kawy. W najrzadszych przypadkach pojawia się wyciek wydzieliny. Ponieważ to miejsce bardzo silnie swędzi, kotek stale się drapie, co z kolei może prowadzić do stanów zapalnych. Ale skąd biorą się roztocza? Kociaki mogą zarazić się nimi od matki. W razie łagodnej infekcji u dorosłego zwierzęcia zakażenie roztoczami może nie dawać żadnych widocznych objawów. Kocia mama (lub inne zwierzę) może więc roznosić je w sposób niezauważony.

Niebezpieczne dla kociąt są także pchły — nie tylko dlatego, że powodują dolegliwości fizyczne. Jeśli mały kociak zostanie mocno pogryziony przez pchły, może to prowadzić w najgorszym przypadku nawet do niedokrwistości. Pchły mogą również przenosić różne infekcje, na przykład tasiemca czy bakterie Bartonella i Mycoplasma. Najlepszą profilaktyką przeciwko inwazji ektopasożytów — należą do nich roztocza i wszy — jest zachowanie wysokiego poziomu higieny w domu oraz stosowanie środków przeciwpchelnych poleconych przez weterynarza. Jest to szczególnie ważne, jeśli matka kociąt wychodzi na dwór albo gdy w mieszkaniu przebywają inne wychodzące zwierzęta (psy, króliki). Jeśli kociak zostanie zaatakowany przez pasożyty, weterynarz powinien być w stanie zaradzić temu za pomocą odpowiednich środków.

Zagrożenia biologiczne czają się nie tylko w kocim futrze. Młody organizm radzi sobie z inwazją endopasożytów gorzej niż dorosły zwierzak, u którego infekcje robakami czasami pozostają niezauważone. Glistami i tęgoryjcami małe koty mogą się zarazić przez mleko matki. Robaki mogą przedostawać się do organizmu kota na różne sposoby. Typowe drogi zakażenia to kontakt z kałem, zakażona krew (ukąszenia pcheł) lub spożycie zakażonej ofiary przez kota wychodzącego. Potencjalnymi zagrożeniami są też tasiemce, kokcydie i lamblie.

Dlatego też konieczne jest terminowe odrobaczanie kotka. Zwykle odbywa się to po badaniu próbki kału, przeprowadzanym przez weterynarza w trzecim tygodniu życia kociaka. W zależności od preparatu kolejne odrobaczania wykonuje się co trzy do czterech tygodni (nigdy w tym samym czasie co szczepienie!). Dopóki kotek jest mały, leczenie zakażeń pasożytami lepiej pozostawić weterynarzowi — lekarz ma doświadczenie w dobieraniu właściwej dawki. Trzeba pamiętać, że kociaki reagują na inwazję robaków znacznie gwałtowniej niż dorosłe koty.

Małe futrzaki często zapadają na przeziębienia i infekcje górnych dróg oddechowych. Małe tygryski są podatne na przeziębienia. Na początku organizm kociaka nie radzi sobie dobrze z regulowaniem temperatury. Dopiero w kolejnych tygodniach życia „uczy się” stabilizować temperaturę ciała na poziomie takim jak u dorosłych kotów. W domu, w którym mieszka kociak, koniecznie należy unikać więc wahań temperatury i przeciągów.

Zakażenia przenoszone kropelkowo szybko się rozprzestrzeniają, dlatego kocie rodzeństwo łatwo zaraża się chorobami układu oddechowego. Na szczęście kociak otoczony odpowiednią opieką szybko zdrowieje. Należy zadbać o to, by mali pacjenci przebywali w dobrze wentylowanym, ale wolnym od przeciągów miejscu. Trzeba zachęcać zwierzęta do jedzenia, jeśli nie mają apetytu, a oczy i nos wycierać im czystą szmatką zwilżoną ciepłą wodą. Jeśli objawy nie ustąpią w ciągu kilku dni, drastycznie się nasilą albo kociaki przestaną jeść, należy zwrócić się o radę do weterynarza.

Wśród chorób kociąt istotną grupą są infekcje przewodu pokarmowego. Choroby związane z odżywianiem i układem trawiennym mają różne objawy.