Serwal: zwierzę domowe nie dla amatorów

Serwale są samotnikami. Tylko w okresie godowym można je spotkać we dwójkę. Są aktywne o zmierzchu, stale zachowują czujność i są zwinnymi łowcami podchodzącymi swoje ofiary. Serwale zachowują swoją dziką naturę i uznaje się je za zwierzęta, których nie da się udomowić. Są w związku z tym bardziej ostrożne, płochliwe, dominujące i agresywne niż koty domowe, chociaż w pojedynczych przypadkach mogą obdarzyć swojego opiekuna zaufaniem, np. jeśli po narodzeniu zwierzę było karmione butelką. Wobec takich osób serwal może być przymilny i wesoły. Chęć do zabawy przychodzi u tych dzikich kotów zwykle w nocy, kiedy to pokazują swój afrykański temperament.

Po pierwsze, serwal nie nadaje się do domowego tygryska, nawet jeśli zrezygnuje się z pieszczot i wspólnych zabaw. Ponieważ jest drapieżnikiem, przyuczenie do załatwiania się w kuwecie może się udać tylko w sytuacjach wyjątkowych w bardzo młodym wieku. Zwierzę potrzebuje dużego, dobrze zabezpieczonego wybiegu (min. 50 do 100 metrów kwadratowych) z ogrzewaniem, drzewami do wspinania się i dużym zbiornikiem z wodą. Oprócz wymogów przestrzennych (a także finansowych) posiadanie serwala wiąże się również z obowiązkiem rejestracji w urzędzie, a w niektórych krajach jest nawet zabronione. Warunki, jakie trzeba mu zapewnić, przypominają wybieg w ogrodzie zoologicznym.

Szczególnej uwagi wymaga także żywienie serwali. Zwierzęta te bezwzględnie potrzebują świeżego mięsa w surowej postaci (BARF). Do zaspokojenia potrzeb żywieniowych serwali potrzebna jest fachowa wiedza w tym zakresie.

Serwale nie są w żadnej mierze odpowiednim towarzyszem dla innych zwierząt domowych ani dzieci. W samej zabawie mogą wyrządzić nawet większemu kotu domowemu poważną krzywdę. Ponadto serwale znakują moczem terytorium, a nawet swojego opiekuna.

Jednak jeśli kogoś nic nie jest w stanie odwieść od posiadania tego dzikiego kota w domu, należy dobrze sprawdzić jego pochodzenie — bardzo często zwierzęta te są przedmiotem nielegalnego handlu. Ważne: przed zakupem serwala należy się dokładnie zapoznać z obowiązującymi formalnymi wymogami związanymi z jego posiadaniem.

Umaszczenie serwala zawsze utrzymuje się w tonacji żółtobrunatnej lub piaskowej. Całe ciało pokryte jest czarnymi łatami o różnej wielkości. U niektórych osobników tworzą one wyraźne cętki, u innych z kolei mogą być większe i się ze sobą zlewać, tak że z daleka zwierzę może się wydawać pręgowane albo wręcz całkiem czarne. Na tylnej stronie uszu serwale mają białe plamki.

Dawniej serwale występowały w całej Afryce z wyjątkiem obszarów pustynnych. Z czasem zniknęły one jednak z północnych krajów tego kontynentu. Są to typowi mieszkańcy sawanny, polujący w wysokich trawach i przy zbiornikach wodnych na mniejsze zwierzęta, ryby i ptaki. Serwale nie są wprawdzie gatunkiem zagrożonym, jednak zanikanie ich naturalnych siedlisk stanowi problem.

Serwale są niesamowitymi skoczkami. Aby złapać ptaka w locie, potrafią skoczyć z miejsca na wysokość 3 metrów, a z rozbiegiem — nawet 3,60 metra. Dlatego wybieg dla serwali musi mieć bardzo wysokie i dobrze zabezpieczone ogrodzenie. Względem reszty ciała serwal ma najdłuższe łapy ze wszystkich kotów, za to dość krótki ogon.