Wilczarz irlandzki – łagodny olbrzym o ograniczonych cechach rodzinnych

Pierwsze wzmianki o olbrzymich psach myśliwskich są datowane na I wiek n. e. Historia tej rasy zaczyna się prawdopodobnie w starożytnym Egipcie. W Europie Celtowie cenili jego nieustraszony charakter podczas polowań na jelenie. W średniowieczu do XVII w. prezent w postaci wilczarza irlandzkiego był wysoko ceniony zwłaszcza wśród szlachty. To właśnie wtedy w dosłownym znaczeniu rozpoczęła się jego kariera jako psa na wilki. W międzyczasie rasa ta praktycznie zaniknęła, dopiero w XIX w. szary olbrzym z północy wrócił do łask, a jego rasa została odtworzona poprzez krzyżówkę borzoja z dogiem niemieckim. Dziś należy do rzadkich, ale bardzo lubianych psów towarzyszących.

Wilczarze irlandzkie sprawdzają się jako niewymagające i opanowane psy, pod warunkiem, że zostaną odpowiednio ułożone. Pies tej rasy powinien mieć wcześniej kontakt z ludźmi i innymi zwierzętami. W okresie szczenięcym wilczarze irlandzkie są, o dziwo, wyjątkowo delikatne i płochliwe. Wilczarz irlandzki niezbyt nadaje się na psa stróżującego. Kiedy już przyjdzie mu pełnić taką funkcję, niepożądanych gości odstrasza raczej tylko swoimi rozmiarami. Szczeka dość rzadko, co z kolei cieszy sąsiadów. Pomimo tego pod względem wychowania i codziennych wymagań ten Irlandczyk tylko w niewielkim stopniu nadaje się na psa dla rodzin. W przeciwieństwie do labradora lub golden retrievera, swoje miejsce w ludzkim stadzie odnajduje nie zawsze bez kompromisów. Najlepiej, żeby miał swoje stałe miejsce, zanim w rodzinie pojawi się dziecko, lub został członkiem rodziny, kiedy dzieci są już większe.

„W domu owieczka, na polowaniu lew” – cytat związku hodowców wilczarzy irlandzkich wiele mówi o tej imponującej rasie. Ten potężny myśliwy o bystrym wzroku nie jest w stanie ukrywać swoich naturalnych skłonności. Dlatego też konsekwentne wychowanie jest od początku bardzo ważne – tym bardziej, jeśli w rodzinie są dzieci. Wilczarz irlandzki, szczególnie w okresie szczenięcym do około drugich urodzin, nie zawsze jest świadomy swojej wielkości i siły. Jeżeli jednak w pierwszych miesiącach wychowanie przebiega zgodnie z planem, można mu zaufać na długie lata. Wilczarz irlandzki nie potrzebuje więcej ruchu niż inne psy, ale uwielbia spacery w każdą pogodę. Ze względu na jego wielkość należy zapewnić mu wystarczająco miejsca w domu. Natomiast na zewnątrz zaleca się stosować ogrodzenie. Wszelkie niewyjaśnione przyczyny osłabienia psa warto traktować z powagą: jego stoicki spokój sprawia, że ewentualne pogorszenie zdrowia na pierwszy rzut oka jest niezauważalne.

Jego szorstka sierść wymaga regularnego szczotkowania. Pielęgnacja pazurów powinna być stałym punktem jego wychowania od najwcześniejszych lat życia. W pierwszych dwóch latach życia wartościowa karma (w sporej wielkości porcjach) zapewni mu zdrowy rozwój. Później rasa ta wymaga zaskakująco małych ilości karmy, która ze względu na utrzymanie masy mięśniowej powinna być koniecznie dostosowana do ich aktywności. Wilczarzowi irlandzkiemu nie jest bowiem łatwo osiągać taką wielkość, a jego serce pracuje na granicy wydolności, co nie zawsze pozostaje bez konsekwencji. Jak większość dużych ras, pies ten rzadko dożywa dziesiątego roku życia. Dlatego też istotny jest wybór doświadczonego, kompetentnego hodowcy, który kładzie nacisk na zdrowie, a nie na maksymalną wielkość.

W naszym sklepie znajdą Państwo najlepsze produkty dla wilczarzy!

Do produktów dla psów