Burmilla – kot o ogromnej potrzebie przytulania się i figlarności

Koty rasy burmilla potrzebują dużo uwagi i zainteresowania, nie lubią być same. Z natury skoncentrowane są na ludziach i mogą być czasem wręcz napastliwe. Kot rasy burmilla jest prawdziwą gadułą i lubi opowiadać o swoim dniu. Charakteryzuje go zrelaksowane i nieco aroganckie usposobienie. Jeżeli kocha swojego człowieka, okazuje mu swoje uczucia.

Kot rasy burmilla jest zwinny i lubi się ruszać. Dzięki odpowiedniej zabawce pokazuje swoją inteligencję. Czerpie tez mnóstwo radości, ucząc się prostych sztuczek. Ta figlarność towarzyszy mu do późnej starości.

Burmilla charakteryzuje się eleganckim i muskularnym ciałem, swój świat eksploruje na mocnych nogach i delikatnych łapkach. Fakt, że tylne nogi kota tej rasy są dłuższe niż przednie, jest ledwo zauważalny gołym okiem. Ogon, prosty i średnio szeroki, kończy się lekko zaokrąglonym czubkiem.

Głowa kota rasy burmilla ma kształt klina. Jego oczy, lekko zaokrąglone u góry, lśnią w każdym możliwym odcieniu zieleni lub, przy niektórych kolorach futra, bursztynu. Są one duże i urzekają charakterystyczną ciemną obwódką, która przywodzi na myśl makijaż.

Krótka do średnio długiej, gęsta sierść kota rasy burmilla gładko przylega do ciała. Podszerstek zapewnia wystarczające uniesienie włosa. Podstawowym kolorem szaty jest kolor biały, tylko końcówki włosów są zabarwione. „Silver shaded“ i „silver shell“ są dozwolonymi wzorami na futrze. O wariancie „szynszyla” (lub silver shell) mówimy wówczas, gdy zabarwiona jest ósma część włosa, w jego górnej części. W przypadku wariantu z odcieniem srebrnym (Silver shaded) barwa występuje na jednej trzeciej długości poszczególnych włosów. Końcówki włosów występują w różnych kolorach, tj. czarny, niebieski, czekoladowy brązowy, liliowy, jeleni brąz lub cynamonowy. Futro niektórych kotów ma trójkolorowy wzór szylkretowy. Genetycznie występuje to tylko u kotek. Wówczas końcówki włosów są dodatkowo zabarwione na czerwono lub kremowo.

Futro kota rasy burmilla jest łatwe w pielęgnacji. Szczotkuj je raz w tygodniu, aby zapobiec plątaniu się włosów. Możesz połączyć pielęgnację sierści z pieszczotami.

Koty rasy burmilla chętnie stają się członkami rodziny. Pamiętaj, że kot tej rasy nie powinien być trzymany samodzielnie, zwłaszcza jeżeli przebywasz poza domem przez pewną część dnia. Potrzebuje on towarzystwa i dlatego szczególnie dobrze czuje się w obecności starszych osób, które spędzają z nim dużo czasu. Dobrze odnajduje się on również jako członek rodziny, w której są dzieci. Jeżeli pracujesz, dobrze jest kupić drugiego kota, z którym burmilla może również realizować swój instynkt zabawy. Pozwala to uniknąć nudy lub poczucia samotności, które mogą prowadzić do problemów behawioralnych.

Możesz trzymać kota rasy burmilla zarówno w domu, jak i na zewnątrz. Ze względu na fakt, że jest on bezpośrednim potomkiem persa, jest on wrażliwy na niskie temperatury. Upewnij się więc, że ma on do dyspozycji przytulne, ciepłe i suche miejsca, w których może się schronić. Kot rasy burmilla nie potrzebuje dużo miejsca w mieszkaniu, ale nie obejdzie się bez odpowiednio dużego drapaka.

W 1981 roku w Wielkiej Brytanii spotkały się kotka rasy birmańskiej i samiec rasy pers szynszylowy. Nie sposób dziś powiedzieć, jak przebiegło to spotkanie. Ale fakt jest taki: narodziny pierwszego kotka rasy Burmilla były „przypadkiem”, kiedy spotkały się dwa koty, które nie były dla siebie przeznaczone. Na szczęście żadne z nich o tym nie wiedziało… Nazwa nowej rasy, połączenie słów „Birma” i „Szynszyla”, zawsze będzie przypominać historię jej powstania.

Rasa burmilla łączy cechy matki, tj. kotki rasy birmańskiej, z szynszylowym futrem ojca. Na początku 1984 roku powstał „Burmilla Cat Club” – od tego czasu hodowlą opiekował się samodzielny klub. Rasa Burmilla jest uznawana za niezależną rasę przez Féderation Internationale Féline (FiFe) od 1996 roku.

Burmilla to bardzo młoda rasa kotów. Może to utrudnić znalezienie dobrego hodowcy w Niemczech. Przyjrzyj się hodowcom, którzy należą do klubu lub stowarzyszenia zrzeszonego w FiFe. Jeżeli udało Ci się znaleźć renomowanego hodowcę, upewnij się, że oferowane przez niego zwierzęta zostały przebadane w kierunku gangliozydozy. Koty z gangliozydozą cierpią na postępującą dysfunkcję układu nerwowego i bardzo wcześnie umierają. Hodowca musi zatem dostarczyć Ci potwierdzenie uzyskania negatywnego wyniku badania.

Poza tym rasa burmilla cieszy się raczej dobrym zdrowiem, nawet jeśli ma skłonność do alergii. Jeżeli Twój kot jest dotknięty tym problemem, porozmawiaj ze swoim weterynarzem. Alergie można dobrze kontrolować pod nadzorem lekarza.