Kot perski – dostojny i opanowany

Jedynym mankamentem posiadania tego kota jest czasochłonna pielęgnacja sierści, która wymaga regularności. Ale opłaca się: wspaniałą sierścią i oddaniem tego jedwabistego futrzaka można cieszyć się średnio przez 20 lat.

Na temat pochodzenia dzisiejszego kota perskiego można znaleźć kilka różnych teorii. Najpierw przyjęto hipotezę o pochodzeniu od perskich kotów długowłosych i angor. Natomiast nowsze badania odnajdują korzenie kota perskiego wśród długowłosych kotów domowych z Rosji.

Systematyczna hodowla kotów perskich rozpoczęła się w Anglii w połowie XIX w. Zwierzęta, które pokazano na pierwszej wystawie w Londynie w 1871 roku, raczej nie przypominały współczesnego kota perskiego. Hodowcy dążyli do tego, aby sierść kotów stawała się coraz dłuższa, korpus był coraz bardziej przysadzisty, a nos coraz bardziej spłaszczony. W latach siedemdziesiątych XX w. hodowla kotów perskich rozkwitała zwłaszcza w USA. Usilne dążenie do ukształtowania konkretnego wyglądu zwierząt spowodowało znaczne problemy z oddychaniem i kanałami łzowymi. Na szczęście europejscy hodowcy obecnie czynią starania, by persy miały właściwy nos, który nie będzie im utrudniał oddychania.

Sama nazwa „ kot perski” weszła do terminologii dopiero na początku XX w. wraz z powstaniem pierwszych klubów hodowlanych.

Koty perskie mają charakterystyczny wygląd pyszczka z małym, płaskim nosem. Mogą przez to sprawiać wrażenie nieco zagniewanych. Nic bardziej mylnego – jest to rasa wyjątkowo spokojna i łagodna. Koty perskie są przyjazne, lubią długi sen oraz pieszczoty właściciela. Są inteligentne i szybko nawiązują więź z człowiekiem, stając się jego dobrym przyjacielem. Z reguły szybko adaptują się do nowych warunków – to nie miejsce jest dla nich ważne, lecz obecność opiekuna.

Podczas zabawy chowają pazurki, więc nie ma obaw o to, że podrapią człowieka lub skaleczą inne zwierzę przebywające w domu. Przyjazne usposobienie sprawia, że mogą stać się dobrym towarzyszem dziecka, dogadują się też z innymi zwierzętami domowymi. Kota perskiego można bez obaw zostawić samego w domu, bo nie jest skory do psot i nie powinien poczynić szkód w mieszkaniu. Koty perskie nie są zbyt skoczne, ich ulubionym zajęciem jest wylegiwanie się, często w pobliżu swojego właściciela. Koty perskie są bardzo empatyczne i potrafią wyczuwać nastrój ludzi. Jak przystało na koty, bywają także uparte i mają mocno wykształcone poczucie niezależności.

Dla kota perskiego dobrym miejscem do życia będzie zarówno duży dom, jak i mniejsze mieszkanie. Koty tej rasy dobrze czują się w pomieszczeniach, natomiast przebywanie na zewnątrz może być dla nich nieco problematyczne ze względu na długą i puszystą sierść, która z łatwością może się w coś zaplątać.

Koty perskie są doskonałymi towarzyszami dla spokojnych lub samotnych osób.

Koty perskie nie potrzebują aż tak dużej uwagi ze strony swoich właścicieli jak koty innych ras. Ich pielęgnacja nie jest zbyt czasochłonna ani uciążliwa. Nie lubią wychodzić, spokojne leżenie na kanapie to duża część ich codziennej rutyny.

Najważniejszym elementem pielęgnacyjnym jest szczotkowanie sierści. Do tej czynności należy podejść z uwagą i cierpliwością. Futro kota perskiego potrzebuje specjalnej troski. Obfita sierść kotów perskich może mieć długość nawet 10 cm. Brak odpowiedniej pielęgnacji może sprawić, że sierść zacznie się plątać, a wówczas bardzo trudno będzie ją rozczesać, konieczne może być wtedy nawet ostrzyżenie włosa.

Futro należy szczotkować codziennie miękką szczotką w kierunku od głowy do ogona. Na ten ostatni należy zwrócić szczególną uwagę – nie rozczesywać go mocno, gdyż można wyrwać z niego sierść. Jeżeli dojdzie do miejscowego skołtunienia albo sfilcowania sierści lub podszerstka, w rozplątaniu i rozczesaniu włosów mogą pomóc spraye z olejkami pielęgnacyjnymi. Regularne wyczesywanie sierści zapewni także kotu większe bezpieczeństwo – będzie istniało mniejsze prawdopodobieństwo, że kot połknie kłaczki.

Dodatkowym zabiegiem, który pomoże sprawić, aby futro persa było gładkie i lśniące są kąpiele przy użyciu specjalnych kosmetyków, przeznaczonych dla tej rasy. Podczas kąpieli należy zwrócić szczególna uwagę na to, aby woda nie była zbyt ciepła – koty perskie mają skłonność do oparzeń, należy je myć w letniej wodzie.

Dodatkową czynnością, która pozwoli lepiej zadbać o sierść i uniknąć odbarwień, jest przecieranie okolic oczu, nosa i odbytu. Warto zwrócić uwagę na żwirek, którego używamy w kociej kuwecie – najlepszy będzie naturalny, który nie będzie pylił ani przyklejał się do perskiej sierści.

Koty perskie mają skłonność do chorób genetycznych, dlatego ważne jest, aby nabyć zwierzę ze sprawdzonej hodowli, w której hodowca pokaże nam badania nie tylko młodego kociaka, ale także jego rodziców. Cechą charakterystyczną tej rasy jest krótki, spłaszczony pyszczek – powoduje to problemy z oddychaniem, zdarza się, że dochodzi do deformacji szczęki, a to skutkuje kłopotami podczas jedzenia, do tego dochodzą także problemy dentystyczne. U kotów perskich często dochodzi do zatkania kanalików łzowych – powoduje to nadmierne łzawienie i może skutkować także chorobami skóry. Ważne jest, aby regularnie przemywać zwierzęciu oczy.

Najczęstszymi chorobami u kotów perskich są: wielotorbielowatość nerek (może prowadzić do niewydolności nerek), kardiomiopatia przerostowa (przerost ścian serca), postępujący zanik siatkówki czy astygmatyzm. W pielęgnacji kota perskiego ważne są regularne wizyty u weterynarza i przeprowadzanie niezbędnych badań. Zdarza się, ze koty perskie cierpią na wrodzoną głuchotę. Dotyka to najczęściej kotów o białym umaszczeniu i niebieskich oczach.

W pielęgnacji kota perskiego duże znaczenie ma odpowiednio dobrana dieta. Koty perskie nie należą do aktywnych zwierząt. Mała ilość ruchu przyczynia się do tego, że mogą łatwo przybierać na wadze. Warto zwrócić uwagę na to, żeby nie przekarmiać zwierzęcia. Dieta powinna być odpowiednio zbilansowana, bogata w składniki odżywcze. Koty perskie lubią gotowane mięso (nie powinno być tłuste), gotowane warzywa i ryby (nie wolno podawać surowych ryb). Zdecydowanie nie powinno się karmić persów mlekiem (laktoza powoduje biegunki).
Gotowe karmy są dodatkowo wzbogacane witaminami i minerałami. Odpowiednia suplementacja pomaga utrzymać kota w dobrym zdrowiu. Prawidłowo odżywiany kot perski zwraca na siebie uwagę lśniącą, bujną sierścią. Kotu można podawać na przemian karmę mokrą i suchą. Ta druga pomoże w utrzymaniu czystego uzębienia, a dodatkowe składniki w niej zawarte mogą także pomóc w usuwaniu kul włosowych z żołądka.

Karmienie kota perskiego nie powinno być problematyczne, jednak w przypadku jakichkolwiek wątpliwości warto poradzić się weterynarza.

Persy chwytają jedzenie językiem zamiast zębami – dlatego należy koniecznie zwracać uwagę na konsystencję karmy. Od początku tego stulecia wzrasta liczba typowych, spełniających współczesne standardy rasowe, a przy tym wyjątkowo zdrowych kotów perskich. Warto poszukać właśnie takich, ponieważ wówczas istnieje mniejsze ryzyko wystąpienia brachycefalii – a tym samym problemów z oddychaniem, często również z termoregulacją. W przypadku zwierząt o dobrych genach występuje także mniejsze prawdopodobieństwo łzawienia oczu i chorób nerek. Te ostatnie pojawiają się wprawdzie w zaawansowanym wieku – ale podatność na nie można dość wcześnie wykryć, wykonując badanie USG. Przy odpowiedniej opiece koty perskie mogą osiągnąć wiek typowy dla innych ras, więc dwudziestoletni seniorzy nie należą do rzadkości.

Ceny kotów perskich wahają się przeważnie w granicach od 1500 do 3000 zł. Zdarza się, że kot z dobrej, renomowanej hodowli jest sprzedawany nawet za około 5000 zł. Ogłoszenia dotyczące sprzedaży kotów perskich w zaniżonych cenach powinny wzbudzić nieufność. Kocięta kupowane z niesprawdzonych hodowli mogą być chorowite, mieć wady genetyczne lub być przedwcześnie odebrane matce. Każdy porządny hodowca odpowiednio dba o kociaki, należycie karmiąc je, badając, szczepiąc i socjalizując.

Największe organizacje zrzeszające hodowców to FIFe, WCF, TICA, CFA. Każdy kot perski powinien posiadać rodowód uznawany przez światowe federacje felinologiczne. Przed zakupem kota warto wybrać się do hodowli osobiście, porozmawiać z hodowcą, sprawdzić badania zarówno kociąt, jak i ich rodziców. Dobry hodowca chętnie udzieli wszelkich informacji, a także będzie służył poradą, jak obchodzić się ze zwierzęciem w późniejszym okresie życia. Koty z hodowli trafiają do sprzedaży już zachipowane i najczęściej także wykastrowane.

U kotów perskich w jednym miocie zazwyczaj rodzi się mniej kociąt niż u innych ras. Porody są trudne ze względu na wyjątkowo szeroką czaszkę u tych zwierząt.