Kot perski, czyli dostojność i opanowanie

Jedynym mankamentem posiadania tego kota jest czasochłonna pielęgnacja sierści, która wymaga regularności. Ale opłaca się: wspaniałą sierścią i oddaniem tego jedwabistego futrzaka można cieszyć się średnio przez 20 lat.

Nawet jeżeli ze względu na charakterystyczny kształt pyska i mały nos jego spojrzenie sprawia często nieco gniewne wrażenie – koty perskie to przyjazne i wyjątkowo przylepne zwierzęta. Rozluźniony i zrównoważony charakter kota perskiego czyni z niego idealnego współlokatora, który będzie czuł się dobrze również w mieszkaniu.

W przeciwieństwie do innych kotów zew wolności persów jest raczej znikomy: lubią wygodę i chętnie zagospodarują kanapę, zamiast udać się na rekonesans. Obfita sierść kotów perskich o długości nawet 10 cm sprawia, że zwierzaki te wymagają naprawdę intensywnej pielęgnacji. Nie wolno dopuścić do sfilcowania podszerstka, zatem trzeba kota czesać i szczotkować mniej więcej przez kwadrans, najlepiej codziennie – ewentualnie co dwa dni. Aby przebiegało to sprawnie, sensownie będzie przyzwyczajać koty perskie zawczasu do regularnego szczotkowania i czesania w ramach pielęgnacji. Miękką szczotkę i grzebień trzeba przesuwać wówczas od głowy w kierunku ogona, przy czym ogon należy szczotkować, a nie czesać. W przeciwnym razie można wyrwać z ogona wspaniałe włosie. Jeżeli dojdzie do miejscowego skołtunienia lub sfilcowania, w rozplątaniu i rozczesaniu włosów pomogą spraye z olejkami pielęgnacyjnymi.

W początkowej fazie hodowli persów spektrum kolorów było jeszcze przejrzyste: czarny, biały i niebieski. Obecnie koty perskie paradują po mieszkaniach i wystawach we wszystkich możliwych, także wielobarwnych wzorach i umaszczeniach. W hodowlach powstaje coraz więcej wariantów kolorystycznych, np. liliowy i czekoladowy. Jeden wariant kolorystyczny kota perskiego został uznany za odmienną rasę: tzw. colourpoint, powstały przez skrzyżowanie z kotami syjamskimi.

Systematyczna hodowla kotów perskich rozpoczęła się w Anglii w połowie dziewiętnastego wieku. Pojawiło się wiele spekulacji na temat protoplastów pierwszych zwierząt hodowlanych. Najpierw przyjęto hipotezę o pochodzeniu od perskich kotów długowłosych i angor. Natomiast nowsze badania odnajdują korzenie kota perskiego wśród długowłosych kotów domowych z Rosji. Wczesne osobniki, które pokazano na pierwszej wystawie kotów w Londynie w roku 1871, raczej nie przypominały współczesnego kota perskiego. Historia hodowli to stały przyrost sierści tych kotów, coraz bardziej przysadzisty korpus i spłaszczanie nosa. W latach siedemdziesiątych hodowla kotów perskich rozkwitała zwłaszcza w USA. U zwierząt spowodowało to znaczne problemy z oddychaniem i kanałami łzowymi. Na szczęście europejscy hodowcy czynią starania, by persy miały właściwy nos. Samo określenie „pers“ weszło do zasobów terminologicznych dopiero na początku dwudziestego wieku dzięki pierwszym stowarzyszeniom hodowców.

Persy chwytają jedzenie językiem zamiast zębami – należy koniecznie zwracać uwagę na konsystencję karmy. Od początku tego stulecia wzrasta liczba typowych, spełniających współczesne standardy rasowe, a przy tym wyjątkowo zdrowych kotów perskich. Warto poszukać właśnie takich, ponieważ wówczas istnieje mniejsze ryzyko wystąpienia brachycefalii – a tym samym problemów z oddychaniem, często również z termoregulacją. W przypadku tych zwierząt występuje także mniejsze prawdopodobieństwo łzawienia oczu i genetycznych chorób nerek. Te ostatnie pojawiają się wprawdzie w zaawansowanym wieku – ale podatność na nie można dość wcześnie wykryć, wykonując badanie USG. Przy odpowiedniej opiece koty perskie mogą osiągnąć wiek typowy dla innych ras, więc dwudziestoletni seniorzy nie należą do rzadkości.